Շարունակիր պատումը

Երբ հայրենի տան մասին խոսք է բացվում,մտաբերում եմ մի դեպք որ հիշողությանս մեջ մանկուցյունից վառ է մնացել։ Մեր տունը գյուղի ծայրիներ։ Գյուղի կենտրունում կար մի եկեղեցի որտեղ մենք սիրում էինք գնալ։ Եկեղեցու բակում վաճառում էինք ձեռագործ աշխատանքներ, չորացրած մրգեր, խոտաբույսեր, որոնք հաավքում էինք անտառից և դաշտային ծաղիկներ։ Նկատեցի մի ծեր կնոջ, որը հազիվ էր կարողանում քայլել։ Մենք փորձեցինք մոտենալ տատիկին և օգնել, նա մեզ ժպտալով ասաց․

–Ինչ լավ երեխաներ եք, ի՞նչ եք ուզում դառնալ։

Մենք պատասխանեցինք․

– ես ուզումեմ դառնալ ուսուցչուհի, ես խոհարար,ես երաժիշտ․

Տատիկը մեզ ասաց․

– Հաճախ են այս հարցը տալիս և ձեզ մի բան կասեմ պատասխանելիս կասեք ամենակարևորը կյանքում լավ մարդ լինել հասարակությանը պիտանի։

-Մենք ժպալով նայեցինք տատիկին։

Այդ օրվանից, երբ մեզ հարց էին տալիս մենք ասում էինք որ, լավ մարդ։Մենք սկզբում այդքանել ուշադրություն չդարցրեցինք, բայց տարիներ անց հասկացա ինչ էր ասում այն ծեր տատիկը, որը հազիվ էր կարողանում քայլեր։