1. Որո՞նք են արդյունաբերության հին և նոր ճյուղերը:
Հին ճյուղեր ֊ մետաղա ձուլություն և թեթև արդյունաբերություն
Նոր ճյուղեր ֊ էլեկտրաէներգետիկա,մեքենաշինություն,Քիմիան այս ճյուղերը ունեն մեծ զարգացվածություն։
2. Նշեք արդյունաբերության այն ճյուղերը, որոնք դուք առաջնային եք համարում:
Առաջնային եմ համարում արդյունահանող և սննդի արդյունաբերության ճյուղերը, քանի որ մարդու գոյատևելու համար նախ հարկավոր է հագուստ, սնունդ, վառելիքային հանյութ, իսկ մնացածը պարզապես կյանքը հեշտացնելու ճյուղեր են:Առաջնային եմ համարում սննդի արդյունաբերությունը,թեթև արդյունաբերությունը այն ամենը ինչը հարկավոր է մարդուն։Միյուս արդյունաբերություները մեզ հարկավոր էն այլ վոլորտներում։
3. Արդյունաբերության զարգացման նախադրյալներն են՝ զարգացվածությունը, գիտության առաջադիմումը և առօրյա կյանքի հեշտացումը:
Արդյունաբերության զարգացման նախադրյալներն են տնտեսական զարգացումը,Գիտության վոլորտում առաջադիմություն,Տեխնիկայի զարգացում։
Վանո Սիրադեղյանի ստեղծագործություններից ու մտքերից հատվածներ:Նրա կերպարը հակասական նկարագիրների կիզակետում է հայտնվել, սակայն մտքերը անառարկելիորեն կարող են դասեր տալ ու սովորեցնել՝ առավել ևս այս օրերին։
1․ Հիասթափվելու համար էլ, ի դեպ, արիություն է պետք: Արիություն նաև քո՛ մեջ փնտրելու կրկնվող հույսերի կրկնվող կործանման պատճառը:
2․ Հնարավոր է անգամ, որ երբ մահը մոտ լինի, ապրելու սովորույթը թույլ չի տալու կռահել այդ մասին:
3․ Ես երբեք ռոմանտիկ չեմ եղել, եւ ինձ համար ռոմանտիզմն երբեք սիրո առարկա չի եղել: Ես կարող եմ համակերպվել ռոմանտիկի հետ միայն այն դեպքում, եթե նա այլ գերորակներ ունենա:
4․ Երբ ուրանում են գլխավորը, մանր բաները շատանում են:
5․ Մարկեսը ասում է՝ «Բազմացե՛ք, կովեր, կյանքը կարճ է»։ Հետեւեք իմաստունի խորհրդին, կերեք ձեր խոտը, կշտացեք ու բազմացեք խելքից դուրս, բայց դուրս մի՛ եկեք ձեր փարախի սահմաններից։ Մի՛ մտեք հայոց լեզվի տաճարը, մի՛ շփոթեք այն ախոռի հետ։
6․ Հայրենիքի, անշուշտ, մեծն է լավը։ Ինչպես եւ վարունգի՝ կանաչը։ Աղջկա՝ կույսը։ Կրծքի՝ երկու հատը։ Ազգի՝ համաշխարհայինը։
7․ Եթե ապրել լինում է գրեթե առանց փողի, ինչու՞ պիտի չապրվեր բոլորովին անփող:
8․ Պարզապես հարկավոր է այլոց շահերի ու խաղերի բախման ոլորտում զգոն մնալ – չխեղճանալ, չմեծամտանալ, մոտիկը թողած հեռուն չվազել, խելացիորեն մեզնից բացի ոչ մեկին չհավատալ, տառացիորեն ոչ մեկի:
9․ Քեզ մի քիչ էլ թաքուն պահի: Բարձր մնա, սիրտդ խալու պես ոտների տակ չփռես:
10․ Դադարը, ժամանակավոր, թե հավերժ, չեն զգում։ Զգում են դադարից վերադառնալը։
11․ Մի կյանքի ընթացքում մարդը հասցնո՞ւմ է փոխվել, թե՞ մակընթացությունն ու տեղատվությունն են ընկալվում որպես փոփոխություն։
12․ Եւ առհասարակ սերը անցողիկ է լինում: Իսկ միակողմանի սերը լինում է ողբերգական:
13․ Լավ մերկությունն էլ այն է, որ մերկանալու էլի տեղ ունի:
14․ Պետք է վայելել այն զգացողությունը, որ այսօր նույն սուրճից ես խմում, ինչ խմել ես տասնհինգ տարի առաջ։ Չի բացառվում, որ վաղուց արդեն դա նույն սուրճը չէ, հնարավոր է, որ համն է արդեն ուրիշ, բայց համի հիշողությունը ասում է՝ նույնն է։
15․ Ճիշտն ասած, մենք էլ ենք մեր հոգու խորքում մեծ Հայրենիք ուզում, ինչպես ամենայն կով, փորի թե մայրական բնազդով, ուզում է ավելի ընդարձակ մարգագետին։ Բայց ի տարբերություն մայրական֊անասնական բնազդով ընդարձակ մարգագետին տենչացող կովի, ի տարբերություն հյութալի առվույտներում անտերությունից ու անվերահսկելիությունից կերկոխով պայթած (դաս չհանդիսացած) կովի, մենք չենք ուզում ազգովի դառնալ այն թերմաշը, որը, հենց կողքից մեկը գոչում է՝ «հրե՛ս խիարը», աղը առած վազում է՝ վրան ցանելու։ Իհարկե, գոնե մեկ անգամ կծելու հույսով։ Բայց ինչո՞ւ սկսեցինք ու վերջացրինք կանաչ խիարի պատմությամբ։ Չէ՞ որ խոսքը Հայրենիքի մասին էր լինելու։
Յոթ մեջբերում***
…Կյանքը մեր ուզածով չեղավ, ու առուփախի հրապարակում ապշած մնացինք: Հետո ցավից երկու տակ եղանք, հետո քունքներս ճերմակեցին մի գիշերվա մեջ, բերաններս դառն իմաստնությամբ ծամածռվեցին, ընդոստ շտկվեցինք, որ չտրորեն, – այսպես դարձանք հուսահատության քարե արձան. իրանը` ձիգ, գլուխը` բարձր, ձեռքերը` ծոցը, որ մաքուր մնան:
***
Արարողություններից զուրկ հայ կյանքում խաշ ուտելը միակ ամբողջական արարողությունն է, որ կապված չէ հուղարկավորության, ցեղասպանության և այլ արհավիրքների հետ:
***
Անկախ այն բանից՝ օրը ուշ կմթնի, թե շուտ կլուսանա, անկախ այն բանից՝ լուսինը կբոլորի, թե ոչ, ժամանակի հոգեմաշ ընթացք կոտորակող արհեստական շեշտեր են հարկավոր: Օրը՝ առաջին բաժակ սուրճից հետո, շաբաթ օրը` կիրակիից առաջ, թեթև երեքշաբթին՝ ծանր երկուշաբթի օրվանից հետո…
***
Երկրի ձգողականությունը բավարար է մարդուս կանգուն պահելու համար, բայց բավարար չէ հոգեկան հավասարակշռությունը պահպանելու համար՝ ժամանակի անբեկբեկ ընթացքի մեջ: Մարդը չի կարող ժամանակի ձյութե հոսքի մեջ լռած հոսել ու ծեփվել տիեզերքի անհունությանը:
***
Չգոյության հակառակը չի կարող տառապանքը լինել: Ոչ ոք իր կամքով չի եկել այս աշխարհ անգոյությունից, և ուրեմն կյանքը չի կարող պատիժ լինել, որովհետև պատիժ չի հասնում անմեղին: Ոչ ոք իր կամքով չի եկել, հետևաբար, նրա համար չի եկել, որ գնալը լինի ցավագնորեն գիտակցելի:
***
Քո կծուլեզու ներկայությունը նրանց հանգիստը թունավորում է, որովհետև ամեն մեկը հացի հարց ունի, որ լուծում է կակազելով, գիրկապ անելով, նաև համրությամբ` ամեն օր ու ամեն ժամ, բայց առավել անտանելին քո հեգնաժպիտ ներկայությունն է, նույնն է թե` առանձնությունը: Իրենք` նախիրով, իրենք ոհմակով լինելով` էլի անապահով են, դու, ախր, դու էդ ինչի՞ տեր ես, որ ինքդ քեզ այդքան հերիք ես:
Родился он в 1676 году в Севастии (на территории Западной Армении) и при рождении получил имя Манук. В 15 лет он уже был саркавагом (диаконом). Стремясь к знаниям, Манук отправился в Эчмиадзин, который являлся центром армянской культуры и цивилизации. В пути он встретил миссионера-путешественника из Европы, у кого было армянское происхождение. Рассказы последнего о западном мире глубоко поразили Манука. С тех пор он углубился в исследовании достижений Запада. После неудачной попытки попасть в Европу через Александрию был рукоположен в Сивасе в сан священника, получил церковную ученую степень вардапета (1699). Почти полтора года бродил он по разным городам, зарабатывая на жизнь преподаванием, затем вернулся в Сивас, где посвятил себя чтению армянских, сирийских и греческих богословов.
Став последователем Армянской апостольской церкви, он принял имя Мхитар (в переводе с армянского – «утешитель»). В целях приобщения своего народа к западным знаниям и достижениям он поступил в монастырь Сурб Ншан, но вскоре осознал, что апостольская церковь не в силах утолить его жажду знаний, и он перешел в католичество. По приглашению Венецианской республики Мхитар поселился на острове Святого Лазаря, расположенном в Венецианской лагуне, и по сей день этот остров остается центром ордена мхитаристов.
И так, Мхитар Себастаци переехал в Европу и внутри католической церкви основал всецело армянское подразделение, получившее известность как орден мхитаристов или мхитарянов.Будучи ученым и языковедом, Мхитар Севастийский потратил десятилетия на составление первого полного армянского словаря, первый том которого вышел уже после его смерти. Основанная им орден превратился в мировой центр армянской культуры и интеллектуальных изысканий как минимум на 100 лет (XVIII и начало XIX века). Сам Мхитар здесь прожил 30 лет, занимаясь литературными трудами и печатным делом.
Известность этого центра достигла окраин Европы и Азии, и армянские купцы из Индии жертвовали на работу центра средства, а иностранные интеллектуалы, такие как лорд Байрон приезжали туда учиться. Мхитар стал возродителем армянского языка, литературы, филологии и в этом смысле он сформировал современный армянский менталитет, а в конечном итоге заложил идеологическую основу для будущего движения за национальное освобождение․
«…Мхитар Себастаци был ревностным поборником прогресса с широкими взглядами. Он решил основаться на острове Сан-Лазаро близ Венеции в 1717 году. (В тот год Ватикан признал Мхитара как аббата Ордена Мхитаристов на острове Св. Лазаря).Мхитар должен был подчиниться требованиям римской курии, чтобы иметь возможность всецело посвятить себя делу умственной культуры. Он благоразумно воздержался от участия в деле пропаганды. Эта тактика, столь согласная с интересами армянского народа, была традиционной во всей этой общине в течение XVIII века, но с тех пор другие взгляды восторжествовали в ее лоне. Тем не менее, нам приятно воздать должное услугам, оказанным армянам последователями Мхитара в Венеции и Вене, которые столько сделали для обогащения армянского языка и литературы»
Պատմությունը մի տղայի մասին է, որ մի քանի տարի մնացել էր նույն դասարանում։ Սպասում էր, թե երբ է անցնելու պարտադիր կրթության տարիքը։ Անտեսված էր ուսուցիչների կողմից, միայն ռուսերենի ուսուցչուհին էր, որ անտարբեր չէր նրա նկատմամբ։ Բոլոր առարկաներից ստանում էր երկուսներ, միայն «Աշխատանքի ուսուցմում» առարկան էր, որ հինգ էր։ Նորոգում էր դպրոցի կահույքը, սիրում էր այդ աշխատանքը և լավ էր կատարում։ ՄԻ օր էլ, երբ քառորդներ էին փակում, դասղեկն ասաց, որ իր աշխատանքի ուսուցումն էլ է երկուս։ Այդ ժամանակ Հենդոն զայրացավ, նա, անարդարությունից ու անզորությունից իր նորոգած նստարաններն ու աթոռները ջարդ ու փշուր անելով՝ դուրս եկավ դասարանից։
Երբ ժողկրթբաժնից գալիս էին դասալսման, նրան դուրս էին հանում դասարանից։ Միգուցե նա իր գնահատականներով չէր փայլում, սակայն աշխատանքի ուսուցման գործում փայլում էր, պետք էր նրան հնարավորություն տալ զբաղվել այն աշխատանքով, որը սիրում էր։ Նա միայն մոր համար էր գնում դպրոց, նստում էր վերջին նստարանին, տարվում պատուհանից դուրս կատարվող իրադարձություններով։ Այս ամենը վկայում էր այն մասին, որ դասերը նրան հետաքրքիր չէին։ Սակայն նա հաջողակ էր, քանի որ այս ամենի հետ մեկտեղ ուներ սիրելի աշխատանք։ Հենդոն մեղավոր էր, որ չէր սովորում, բայց ուսուցիչները պետք է հնարավորություն տային, միևնույն է, նա չէր սովորելու, սակայն կունենար սիրելի աշխատանք։ Այս պատմվածքը դաս է բոլորիս համար, որպեսզի մյուս երեխաներն էլ չդառնան պարտուսի գերի։
